Snakken naar Vastelaovend

In een wereld waar media dagelijks vol staan met angst, gevaar en risico’s, heb ik behoefte aan luchtigheid, optimisme en lichtvoetigheid.

Peilingen, campagnes en debatten zijn de lange, veel te lange, aanloop naar de verkiezingen. Het creëren van hypes lijkt het doel, niet het vormen van de toekomst. Verkiezingen staan bol van de negativiteit, van verwijten. Mogelijk terecht, mogelijk niet. Het is geen Nederlandse trend, maar een westerse of misschien wel een wereldwijde. De Verenigde Staten, Frankrijk, Duitsland, allemaal hebben ze te maken met een bitter politiek klimaat. Moddergooien, nepnieuws en valse beloftes zijn de standaard geworden. En binnen die realiteit lijkt hoop vaak ver weg.
Maar gelukkig is er een feest waarbij wij de hoop vieren. De luchtigheid, de zachtheid, de liefde. Vastelaovend. Carnaval. Verbroedering en verbondenheid. De belofte van de lente.

Vorige week zaterdag stond ik in de Venlose Maaspoort te wachten. Te wachten op de nieuwe prins carnaval, de nieuwe voorganger in de Venlose vastelaovend. Er stonden mensen van alle politieke stromingen in de zaal, verschillende mensen met verschillende ideeën. Maar op dat moment keek iedereen naar het podium, vol van verwachting. De prins was in aantocht, het begin van de vastelaovend was aanstaande. En terwijl de prins onder luid gejuich tevoorschijn kwam voelde ik een sprankje van die langverwachte hoop. Prins Lex I sprak met gebroken stem over de vreugde die hij voelde. Prachtig. Ontroerend.

Nooit eerder heb ik zoveel behoefte gehad aan positiviteit, aan zachtheid, aan luchtigheid. In goed Venloos “joeks en jen”. Terwijl de verkiezingstrein volop doordendert, kan ik niet meer dan gelukkig zijn met het feit dat carnaval dit alles doorbreekt. Twee weken voor de verkiezingen is er even geen tijd voor hectiek, stress en politieke chaos, dan is er ruimte voor datgene wat echt belangrijk is. Carnaval. Vastelaovend.